Dla jednych jest to tylko organ graniczny naszego ciała, dla innych - zwierciadło duszy. W każdym razie, to właśnie skóra sprawia, że jesteśmy naprawdę widoczni i daje wyraz naszej indywidualności. To wystarczający powód, aby przyjrzeć się bliżej temu funkcjonalnie wszechstronnemu organowi i zrozumieć jego strukturę.
‍
Z "gleby macierzystej" powstają komórki rogowe, które początkowo są jeszcze aktywne metabolicznie, ale w drodze na powierzchnię coraz bardziej rogowacieją, by w końcu w postaci płatków keratyny utworzyć "dach" naszego ciała. Martwe płatki naskórka utrzymywane są razem przez swego rodzaju cement tłuszczowy (zbudowany z lipidów warstwy rogowej). Ten cement jest tworzony przez żyjące jeszcze komórki rogowe. Można więc powiedzieć, że im więcej aktywnych metabolicznie komórek znajduje się w naskórku, tym lepiej spełnia on swoją funkcję naturalnej bariery ochronnej. Im więcej martwego materiału rogowego, tym mniej naskórek jest w stanie zadbać o siebie - i tym bardziej nieatrakcyjna, szorstka, szara i stara wydaje się widoczna struktura skóry.
‍
O tym, czy skóra jest delikatna i dobrze nawilżona, czy prześwitują przez nią naczynka, czy naturalny blask przywołuje na twarzy młodość i równomierny koloryt - decyduje jakość naskórka.
Naskórkowa "gleba macierzysta" (błona podstawna) jest połączona ze skórą właściwą za pomocą stożków. Im mocniej naskórek i skóra właściwa są połączone, tym lepiej. W skórze właściwej znajdują się drobne naczynia krwionośne, cebulki włosowe z gruczołami łojowymi, gruczoły potowe, nerwy i tkanka łączna. Jest poduszką, na której leży naskórek. Im lepsza jest struktura skóry właściwej lub tkanki łącznej, tym bardziej napięta i jędrna wydaje się nasza skóra.
Naturalny proces starzenia się, ale także czynniki zewnętrzne, takie jak promieniowanie UV, zanieczyszczenia (np. nikotyna) lub niektóre leki, prowadzą do rozpadu poduszki łącznotkankowej. Konsekwencje są wyraźnie widoczne na powierzchni: głębokie zmarszczki, utrata konturu i ogólny zmęczony wygląd.